Ruch Rozwijający - metoda Weroniki Sherborne. Teoria i praktyka.

1. Teoria.
Wprowadzenie do metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne z uwzględnieniem
zasad, celów i możliwości stosowania ćwiczeń i zabaw ruchowych.
2. Praktyka.
Ćwiczenia stosowane w metodzie RR:
- ćwiczenia prowadzące do poznania i świadomości własnego ciała
- ćwiczenia umożliwiające swobodne poruszanie się w różnych płaszczyznach
- ćwiczenia ułatwiające nawiązanie relacji i współpracy z partnerem i grupą
- ćwiczenie pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w przestrzeni
- ćwiczenia twórcze w oparciu o swobodny taniec
3. Podsumowanie metody

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, uznana i wykorzystywana w wielu krajach jako naturalna, prosta, a zarazem szalenie efektywna, znalazła zastosowanie w profilaktyce okresu przedszkolnego i szkolnego, ze szczególnym uwzględnieniem wieku dojrzewania oraz w szeroko pojętej terapii z osobami upośledzonymi umysłowo, z mózgowym porażeniem dziecięcym, nerwowymi, lękliwymi, agresywnymi, jąkającymi się, niewidomymi i głuchymi. Metoda RR  dzięki stosowaniu form przytulania, głaskania, patrzenia sobie w oczy itp., znalazła również zastosowanie m.in. w terapii małżeństw.

"Weronika Sherborne w latach 60-tych opracowała metodę pod nazwą "Ruch Rozwijający". Korzeni metody należy szukać u R.Labana - twórcy gimnastyki ekspresyjnej, a także w doświadczeniach samej autorki. Celem metody jest wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka i korekcja jego zaburzeń. Stąd ważne miejsce w metodzie zajmuje wielozmysłowa stymulacja psychomotoryczna i społeczna, oparta o ruch, jako czynnik wspomagania.

Proponowany terapeutyczny system ćwiczeń wywodzi się z okresu wczesnego dzieciństwa z tzw. baraszkowania, które zawiera w sobie element bliskości fizycznej i emocjonalnej. Jest to zdaniem W.Sherborne naturalna potrzeba dziecka do zaspakajania tych potrzeb, poprzez kontakt z osobami dorosłymi. Powstałe podczas ćwiczeń doznania wypływające z własnego ciała i odczuwanie go w kontekście z elementami otoczenia, dają dziecku poczucie jego indywidualności.

Cechą charakterystyczną metody jest rozwijanie przez ruch: świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej oraz dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi kontaktu.

Metodę W. Sherborne traktuje się często jako formę niewerbalnego treningu interpersonalnego. Zajęcia odbywają się indywidualnie bądź grupowo i trwają ok.30 minut. Partnerami dziecka bywają często ich rodzice. Dzieci nie są jednak przymuszane do uczestnictwa w zajęciach.

W metodzie wyróżnia się cztery grupy ćwiczeń:

ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała 

ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie 

ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerami grupy 

ćwiczenia twórcze. 

Metoda W. Sherborne zalecana jest dzieciom o zaburzonym schemacie ciała. W proponowanych ćwiczeniach dochodzi do integracji własnego ciała i jego poznania (ważne tu jest wyczucie centralnej części ciała tj.brzucha i tułowia). Poczucie wzajemnej bliskości ćwiczących partnerów, ułatwia akceptację niedoskonałej cielesności dziecka. Ćwiczenia dają poczucie bezpieczeństwa oraz zaufania do siebie i do innych. Wykonywane w grupie, budują więzi grupowe i interpersonalne.

Zajęcia metodą W.Sherborne stanowią element doskonałej zabawy. Dając chwile odprężenia, są czynnikiem w rozładowaniu napięć i tym samym obniżają spastyczność".

K.J.Zabłocki Mózgowe porażenie dziecięce w teorii i terapii  

Ewa Dziedzic-Szeszuła